Droogvallen en wadlopen
Het idee van vandaag is dat we met de boot gaan droogvallen en te gaan wadlopen. Dit betekent dat we bewust richting het laag water varen en daar de boot dichtbij een zandbank laten stilvallen. De boot die we hiervoor gebruiken is een platbodem, eentje die gemakkelijk in ondiep water kan varen. Dat is het leuke van en groepsreis, dat je dingen kunt doen die je normaal als individu niet binnen je bereik hebt. Want hoe gaaf is dit, dat we serieus gaan droogvallen met een boot!
Ik ben mee met het groepsweekend Zeilen en Droogvallen. In deze 8-delige serie vertel ik het verhaal over het groepsweekend als deelnemer. Dit is het 3e artikel. Nieuwsgierig geworden naar de reis? Kijk dan vooral even naar het aanbod op de website.
Het belang van vroeg uitvaren
In onze tocht vanuit Harlingen zijn we op weg naar Terschelling. Met de zeilen uit, zijn we al een paar uur onderweg. Het idee is om niet al te ver voor Terschelling het anker uit te gooien en droog te vallen. Schipper Remy legt ons uit dat hoe eerder op de dag we kunnen uitvaren, hoe langer we kunnen wadlopen. Want dan kunnen we verder de zandbank op komen en bestaat er een kans dat het schip helemaal droog komt te liggen. Ik ben blij dat hij ervoor heeft gezorgd dat we om half 10 vanochtend zijn vertrokken en ik ben benieuwd hoe ver we droog komen te liggen. Rond half 1 verminderen we vaart en komen we in het meer ondiepe water.
De eerste zeehonden gespot!
We verzamelen ons aan de voorkant van de boot, want de eerste zeehonden zijn gespot! Er is een verrekijker aan boord, maar die is natuurlijk direct in gebruik. Ik neem mezelf voor vaker een verrekijker mee op pad te nemen. Wat is dit tof, de zeehonden zien chillen in het ondiepe water. Wat is de natuur prachtig.
Wachten tot het water zakt
We liggen met de boot dichtbij een zandbank en het anker is uit. Als we nu direct met onze rubberen laarzen aan van de boot gaan, is de kans op natte voeten aanwezig. Een beter idee is dus om even te wachten tot het water nog iets is gezakt. Reisbegeleider Mara heeft de lunch geregeld. De vers gemaakte, warme soep gaat er goed in. Ik heb echt enorme trek. Een hele dag buiten op de boot zorgt wel dat ik echt veel meer kan eten dan gebruikelijk.
Met een touwladder van de boot
Na de lunch is het tijd om mij klaar te maken om het wad op te gaan. Ik pak mezelf goed en ik trek mijn rubberen laarzen aan die tot halverwege de kuit komen. Aan de voorkant van de boot hangt een simpele touwladder met houten spijlen om van boord te klimmen. Dit is even een uitdaging. Iedereen van de groep wacht op elkaar en helpt elkaar om van de boot af te komen. Een andere deelnemer heeft rubberen laarzen tot haar enkels, dat is toch iets ambitieus voor de 10 meter die we moeten overbruggen in 20 centimeter ondiepe water dat er nog is. Zij wordt op de rug getild tot aan het wad.
Het geluid van de zee, wind en de vogels; de iets vochtige zeebodem onder je voeten en de prachtige vergezichten. De tijd lijkt stil te staan, hier kom ik tot rust.
Het wad op
Dan sta je daar, op het wad en naast de boot. Een heel surrealistisch plaatje. Om ons heen zien we het wad, het water en op de achtergrond kunnen het eiland Terschelling zien liggen. Het wad is enorm, en we zijn de enigen hier. De boot ligt nog een paar meter in het water. Iets verderop ligt er een zeehond op het wad. Die wil ik graag van iets dichterbij gaan bekijken. Gelukkig ben ik met een groep mensen die allemaal begrijpen dat het goed is om een ruime afstand tot de zeehond te houden. Ik prijs mezelf gelukkig dat de zeehond zich niet bedreigd voelt.
Puur natuur
Na verloop van tijd spreidt de groep zich over het enorme wad. Even eigen tijd alleen is heerlijk, anderen kiezen om in een klein groepje van 2 of 3 personen over het wad te bewegen. Lekker wandelen, de bodem onderzoeken op de diertjes die er leven, en we verzamelen het aangespoelde afval uit de zee. Het geluid van de zee, wind en de vogels; de iets vochtige zeebodem onder je voeten en de prachtige vergezichten. De tijd lijkt stil te staan, hier kom ik tot rust. Puur natuur en niets anders.
Natte voeten
Schipper Remy had ons geadviseerd om rond 17 uur terug te zijn, omdat dan het water weer langzaam gaat stijgen. Het is aan ons om in te schatten tot hoe lang we op het wad kunnen blijven. Het risico is een nat pak. Dat blijkt dan ook sneller mogelijk dan gedacht. Dacht ik goed te zitten met mijn timing, staat het water toch al net iets hoger dan de bovenkant van mijn laarzen. Jeetje wat koud is dat! Ik heb natte voeten gekregen. Gelukkig heb ik aan boord extra sokken om zo aan te trekken.
