Als vrijwilliger mee met de boswachter
Het ene moment steek je de handen uit de mouwen om de boswachter een handje te helpen, het volgende vraag je jezelf af of we de natuur eigenlijk wel moeten bijhouden.
Een positieve bijdrage leveren tijdens een weekend weg
Tijdens het weekend Terschelling inclusief bootreis ⛵ ben ik een hele zaterdag op Terschelling. In de ochtend ga ik samen met een groep op pad met boswachter Arie van Staatsbosbeheer 🌳. Juist omdat ik graag een positieve bijdrage wil leveren voor alle bewoners en de natuur.
Geven creëert verbondenheid en betekenis
Geven aan een ander doet me goed. En wat ik me al vaker achteraf heb gerealiseerd: juist deze momenten, wanneer ik echt verbondenheid voel, ervaar ik als betekenisvol en vertel ik later nog eens tegen vrienden.
Wanneer de natuur zijn gang gaat…
“200 honderd jaar geleden waren de duinen op Terschelling grotendeels onbegroeid. De duinen ‘wandelden’ als het ware over het eiland. Na één hevige storm kon je huis 🏠 ingegraven zijn of zat alles binnenshuis onder het zand”, begint Arie zijn boeiende verhaal.
De rol van Staatsbosbeheer
“Als Staatsbosbeheer kregen wij de taak om het zand en de duinen vast te leggen. Het planten van de Amerikaanse vogelkers was hiervoor perfect, omdat deze struik het zand op zijn plek houdt. “
In welke mate moeten wij als mens accepteren dat de natuur constant in beweging is?
De nadelen van de Vogelkers
Jaren later zie je de nadelen van deze struik. De duinen dreigen dicht te groeien en inheemse kwetsbare planten en diersoorten verdwijnen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling…
De keuze voor het beperken van de groei
Daarom heeft Staatsbosbeheer bepaald dat ze regelmatig struiken weghalen of geiten laten grazen, om de groei onder controle te houden. Arie: “Zodat onder meer de konijnen 🐇 holen kunnen blijven maken, waar ook vele andere dieren 🐁 🐿️ 🦔 gebruik van maken.”
Als vrijwilliger ga ik zagen en snoeien
Als vrijwilliger help ik deze dag 1,5 uur mee om de jaarlijkse aangroei van de vogelkers struik weg te halen. Gewapend met handzagen en snoeischaren weten we als groep in korte tijd echt een verschil te maken. Tussendoor kunnen we de boswachter van alles vragen, en hij vertelt met liefde honderduit.
De activiteit zet me aan het denken
Door het verhaal van de boswachter en door daadwerkelijk aan de slag te gaan met zagen, word ik aan het denken 💭 gezet. Ik zie ook dat anderen in de groep de gedachten erover ook niet los kunnen laten. Na afloop praten we er nog even over na.
Wat vind ik van natuurbehoud?
Wat is er zo verkeerd aan de Amerikaanse vogelkers? Wat zou er gebeuren als we als mens op dit punt geen invloed uitoefenen en de struik meer omarmen? We passen de natuur aan om onze visie op de natuur te realiseren. De natuur is constant in beweging, geen stilstaand iets. Is dat niet iets wat we als mens moeten accepteren? 🤷
Welke mate van invloed is oké?
Samen met andere deelnemers van het weekend zitten we er later op de dag nog over te filosoferen. Want welke mate van invloed vinden we acceptabel als het om natuurbehoud gaat?
Vind jij dat we de natuur moeten ‘bijhouden’?
